Vorig jaar augustus is Sonja van der Klugt (47) in dienst gekomen bij OPOZ, op IKC De Waterlelie. Ze dacht al langere tijd na over haar toekomst in het onderwijs. ‘Ik ben erachter gekomen dat ik eigenlijk één ding het allerleukst vind: lesgeven.’ Na 23 jaar op dezelfde school van een groot Rotterdams schoolbestuur besloot ze om bij een andere werkgever aan de slag te gaan. ‘Dat was wel drastisch, ja.’
‘In het begin was het wel even wennen, maar nu is het hartstikke leuk. Ik merk dat ik nu voor een wat kleiner bestuur werk, dat dichter op de scholen zit. Het is menselijker. Met de ervaringen van mijn vorige school denk ik wel dat er binnen OPOZ meer autonomie bij scholen mag komen te liggen. Die ontwikkeling is ook gaande.’
‘Omdat ik me in mijn werk graag blijf verdiepen, ben ik in 2015 de opleiding tot gedragsspecialist gaan volgen. Mijn motto bij alle cursussen en opleidingen: pik eruit wat je kunt gebruiken en laat de rest gaan. Dan kom je een heel eind. Mijn groep 6 weet dat ik altijd aan het leren ben. Als ze van mij gehoord hebben dat ik naar een cursus ga, vragen ze daar ook naar: “Wat heeft u dan geleerd?” Het is leuk om dat dan eventjes met ze te delen. En als een kind een foutje van mij opmerkt, zeg ik ook altijd: “O wat goed, jij leert mij nou dingen!”’
‘Van iedere goede leerkracht kun je dingen leren. Zoals van Ella, mijn duo die toen al bijna met pensioen ging. Ik was nog jong en dacht: o jee, dat gaat ’m natuurlijk niet worden, want we zitten helemaal niet op één lijn. Maar zij bracht mij juist een andere kijk op lesgeven bij. Neem ICT: ik vond dat geweldig in de lessen! Haar reactie: “Ja, ICT is geweldig, maar schrijven met pen en papier moeten we niet uit het oog verliezen. Kinderen moeten kunnen terugvallen op die basis.” We hebben elkaar versterkt, want ik leerde haar ICT-vaardiger te worden in haar lessen. Tijdens een training Human Dynamics in 2006 kreeg ik ook beter inzicht in hoe verschillend mensen denken.’
‘Op IKC De Waterlelie is een heel open klimaat; je kunt alles zeggen en we leren van elkaar. Als nieuwe collega heb ik niet gelijk mijn visie of tips opgedrongen. Nu vraag ik de directie soms om even in mijn klas te komen kijken, om te laten zien wat ik aan het doen ben. En ik praat met collega’s over wat ik anders doe: “Misschien ook iets voor jullie?”’
‘De kinderen vind ik het meest uitdagend aan mijn werk. Ze zijn uniek. Ook als groep. Ik verbaas me er ook eigenlijk elke keer weer over. Ik heb nu 25 jaar een groep gehad en dat zijn een heleboel kinderen bij elkaar. Dat waren bijna allemaal lieve, warme kinderen. In al die jaren zijn er maar twee kinderen geweest waar ik echt een probleem mee had. Deze twee kinderen waren ergens ook nog wel lief, alleen vond ik het als kersverse leerkracht heel moeilijk om met ze om te gaan. Door de opleiding Gedragsspecialist herken ik nu veel van hun problematiek. Terugkijkend weet ik dat die kinderen mij geleerd hebben laten om de balans te vinden tussen me persoonlijk diep laten raken door een situatie en accepteren dat het werk is. En dat ik het werk niet mee naar huis moest nemen, want dat gebeurde. Daar moest ik mijn weg in vinden. Ik heb toen ook geleerd om duidelijker grenzen te stellen.’
‘Het waardevolle aan ons werk vind ik dat een kind binnenkomt met een rugzakje aan kennis en dat het met een volle rugzak de deur uitgaat. Dat is niet alleen didactische kennis maar ook de levenservaring die ik ze in een jaar bij mag brengen. Dat is voor mij heel erg belangrijk. Als leerkracht groei je en ook als mens. Die ervaringen neem je mee in de klas. Kinderen zouden om die reden verschillende leerkrachten moeten hebben: man, vrouw, jong, oud. Jonge collega’s geven weer andere goede dingen mee.’